Kwiecień 1917 roku był czasem oficjalnych narodzin Wojska Polskiego ( lub raczej jego odrodzenia w XX wieku). Nazwa Wojska Polskiego była już wcześniej używana w roku 1914, w pierwszych tygodniach wojny, przez strzelców Piłsudskiego, ale nie była oficjalnie uznanana przez żadną ze stron walczących. Przez następne dwa lata pozostała tylko w wewnętrznym użyciu w I Brygadzie Legionów. Dopiero po ogłoszeniu niepodległości Królestwa Polskiego 5 listopada 1916 i decyzji tworzenia Wojska Polskiego przez Niemców wróciła nadzieja na uznanie Legionów za Wojsko Polskie, przynajmniej przez państwa centralne. 10 kwietnia 1917 cesarz Austro-Węgier przekazał oficjalnie Polski Korpus Posiłkowy (Legiony) powstającemu Wojsku Polskiemu.
Nazwa Polska Siła Zbrojna lub Polskie Siły Zbrojne była wówczas używana jako synonim nazwy Wojsko Polskie (nawet w odniesieniu do wojska polskiego w Rosji). Niemieckie tłumaczenie tej nazwy było używane złośliwie przez przeciwników tworzenia Wojska Polskiego po stronie państw centralnych. Szczególnie nienawistnie i konsekwentnie było używane przez komunistów po II wojnie światowej.
W kwietniu 1917 wprowadzono też oficjalnie nowy mundur polski koloru szarozielonego w odróżnieniu od legionowego szaroniebieskiego. Wydano regulamin mundurowy, który obowiązywał również po odmowie przysięgi przez I i III Brygadę w lipcu 1917 roku, kiedy WP zostało znów podzielone na dwie formacje. W obu tych formacjach polskich, pozostających ciągle po stronie państw centralnych, tj. Polskiej Siły Zbrojnej w Królestwie Polskim i Polskiego Korpusu Posiłkowego (II Brygada Legionów) w Galicji, żołnierze polscy nosili ten sam mundur i te same odznaki, świadcząc w ten sposób o jedności Wojska Polskiego.
Ten regulamin pozostał też bez zmian po listopadzie 1918. Dlatego mylne wydaje się wyobrażenie, że dywizje "legionowe" jeszcze w roku 1920 używały szarego munduru legionowego. Przemundurowanie w szarozielony mundur polowy zaczęło się już w Baranowiczach w roku 1916.
240
BLOG
Komentarze